Intermissjón(varp)

Áramótaskaupið hefur fengið óvenjumikla umfjöllun undanfarið miðað við að enginn hefur séð það ennþá. Reyndar ekki Skaupið sem slíkt heldur miklu frekar hin aukna þörf auglýsenda til að skemma fyrir áhorfendum því þeir standa í þeirri trú að við ginnumst af þess háttar truflunum.

Ekki nóg með það að auglýsingarplássið fyrir Skaupið er orðið eftirsóttasta pláss sem hægt er að hugsa sér í íslensku sjónvarpi - sekúndan kostar þrettán þúsund krónur og plássið hlaut Kaupþing og skartar John Cleese (aftur) og Randveri sem áður var í Spaugstofunni - heldur er RÚV búið að taka ákvörðun um að kljúfa Skaupið í tvennt og troða einni skitinni mínútu á milli handa hæstbjóðanda. Auglýsandinn sem ríður á vaðið sem Félagsskítur Ársins verður því REMAX og þurftu þeir einungis að punga út þremur íslenskum milljónum til þess að hljóta þann titil.

Er virðing Ríkisútvarpsins virkilega föl fyrir þrjár milljónir? Virðing sem fól í sér að allt sjónvarpsefni væri sýnt án truflana. Meira að segja Guiding Light er sýnt óskert! Að saurga Skaupið fyrir landanum er svipað og að skipta út hálfkláruðum jólagrautnum fyrir kæstum hákarli. Svo fá allir búðinginn sinn aftur eftir að hafa sporðrennt fúlmetinu.

Nú vildi ég að Egill Skallagrímsson vaknaði aftur til lífsins. Við þurfum að reisa nokkrar níðstangir!

Jólafrí? Jólaheiladauði!

Þetta er alveg svakalegt. Þetta jólafrí er hin mesta þjáning. Það eina sem mér tekst að gera er að sofa og borða. Svo þegar ég fer að hátta mig lít ég löngunaraugum á bækurnar (ennþá í plastinu) sem ég fékk í jólagjöf, sem lagðar eru pent við hliðina á öllum hinum bókunum sem ég er ekki ennþá búinn að lesa nema einn og einn kafla. Ég sem ætlaði að ná að klára þetta allt, búinn að sitja hraðlestrarnámskeið og allt!

Sindri Freyr, góður vinur minn, útlagði fyrir mig hvernig líf vinnumannsins er í grófum dráttum og það má eiginlega heimfæra yfir á námsmanninn líka þar sem hann er oftast einnig í vinnu. Við vinnum og vinnum, fáum góðfúslegt leyfi til að taka okkur frí aðra hverja helgi til að hvíla lúin bein, við fáum sumarfrí sem eru nægilega löng svo að fyrirtækið líði ekki fyrir missinn. Fríin eru oftast varin í fyllerí því önnur tækifæri fáum við ekki til að blanda geði.

Það er svosum margt til í þessu, þó ég taki ekki alveg svo djúpt í árina. Jólafríið mitt nýtist ekki til neins annars en allra nauðsynlegustu frumþarfa og jafnvel það skerðist. Ég er búinn að lesa svo skrambi mikið yfir skólaönnina að mér reynist að halda því áfram loks þegar hún er liðin og tími hvíldar er skollinn á.

Á síðustu dögum hafa kvöldverðirnir verið jafnframt morgunmatur hjá mér, í besta falli hádegisverður. Eftir messuna í Dómkirkjunni á aðfangadagskvöldi sótti að mér svakalegt hungur því maginn gat ekki vitað betur en það væri kominn kvöldmatartími. Síðan fer ég að sofa um svipaðleyti og Mogginn rennur inn um lúguna.

Þetta er ekkert líf. Þetta er andlegt dauðadá.

Jólamatur eftir korter

Gleðileg jól!

Málfrelsi og íslenskt útvarp

Ég hef ekki mikla unun af því að keyra, a.m.k. af gjörðinni sjálfri óflekkaðri. Hins vegar kemst maður í sérstakt hugarástand á rúntinum með kveikt á útvarpinu. Það tók ekki langan tíma að átt mig á því hversu keimlíkar allar útvarpsstöðvarnar þessa lands eru þannig að yfirleitt hlusta ég bara á BBC World Service. Dagurinn í dag var helgaður umræðum um málfrelsi og greinilega mikið lagt upp úr þessu því fólk gafst tækifæri til að hringja hvaðanæva úr heiminum og láta í ljós sína skoðun á málefninu. Á leið minni frá Sundahöfninni og heim til mín í Vesturbænum heyrði ég skoðanir fólks frá Eþíópíu, Indlandi, Bandaríkjunum, Bretlandi og afstaða þeirra var jafn ólík og dagur og nótt.

Það besta við þáttinn var að flestir sem hringdu voru ekki bara fólk með krúttaðar hugsjónir um að allt væri leyfilegt og annað væri bara fásinna. Þáttastjórnendurnir voru einnig afar duglegir við að spyrja og benda á rökvillur og höfðu það greinilega sem markmið að fá heilsteypta niðurstöðu undir lok þáttarins, áheyrendanna vegna.

Íslenskt útvarp einkennist af því að minna áheyrandann á mínútu fresti að það sé pottþétt að hlusta á tiltekna útvarpsstöð og oftar en ekki er þáttastjórnandinn með munnræpu og illa talandi á móðurmálinu. Allar rásirnar keppast innbyrðis um að vera með landsfræg hirðfífl í morgunþáttunum og spila síðan einhverja vellu sem verður rennur út fljótar en mjólkin útí búð.

Augljóslega er ég ekki að tala um RÚV og Rás 2. Eins mikið og maður vill bölva hinu ríkisrekna er þetta það besta sem býðst íslendingum á eigin tungumáli á meðan keyrt er í vinnuna. Er útvarpsfólkið betur borgað þar en í Bylgjunni? Hamingjusamara?

Ég væri a.m.k. löngu búinn að bíta af mér handlegginn ef ég væri þáttastjórnandi á Bylgjunni. Hverjum datt það í hug að það væri sniðugt að spila sama Phil Collins-lagið svo oft á sama deginum? Þetta framkallar svipaða tilfinningu og ef maður sæti á tannlæknabiðstofu í Helvíti.

Trú hvíta hyskisins

Umræðan um meint trúboð íslensku Þjóðkirkjunnar í grunnskólum landsins er búin að vera einka hávær upp á síðkastið. Trúaðir og vantrúaðir hafa sakað hverjir aðra um þröngsýni eða ódrengilegheit og vanvirðingu við stjórnarskrárbundið trúfrelsi sem ríkir í landinu. Mér sýnist öll flóran af fólki lagt orð í belg hvoru megin við línuna og fær undirritaður ákveðinn aulahroll undan sumum óþverranum sem sumir trúaðir jafnt sem trúlausir láta út úr sér.

Ég er kominn með upp í kok af áróðri um að kristni hafi fylgt Íslendingnum í heila þúsöld. Það vita allir að þetta er einungis hálfur sannleikurinn. Til að byrja með voru Íslendingar „hálf-kristnir“ þar eð þeir gátu ennþá leyft sér ýmsa heiðna siði; borða hrossakjöt, blóta á laun og bera út börn. Upphaflega var kaþólsk kristni stunduð og var það ekki fyrr en 1550, í siðaskiptunum, sem Íslendingar fóru að aðhyllast lútherisma, sem er sú trú sem íslenska Þjóðkirkjan boðar og er varin af stjórnarskrá. Í rauninni má því segja að kristni eins og við eigum að þekkja hana er ekki einu sinni hálfþúsaldar gömul. Ekki furða að fólk taki í minna mæli mark á kirkjunnar mönnum, ef þeir leyfa sér að teygja sannleikann eftir hentisemi!

Sömuleiðis er ég hættur að nenna að lesa þetta bölvaða þras í mönnum sem meira að segja hafa fyrir því að titla sig „trúleysingi“, eins og það sé ekki augljóst þegar pistillinn er lesinn! Pistlar sem innihalda setningar sem byrja á „Við trúleysingjar...“ eru orðnir ansi margir. Helsta hræðsla þeirra er bersýnilega að tala frá eigin brjósti. Í staðinn tala þeir allir sem einn, eins og ein vel smurð maskína. Allt sem við kemur prestum annars staðar en í kirkjum kalla þeir hiklaust trúboð. Þetta er eins konar tískuorð hjá þeim, eins og þegar menn skeggræða pólitík; „arðrán“ er tískuorð þegar talað er um gömlu Sovétríkin og „efnishyggja“ um Bandaríkin. Með öðrum orðum: Allar gjörðir presta utan kirkju eru einfaldaðar niður í að vera kallaðar „trúboð“, sem er því miður afar illa skilgreint hugtak en allir trúleysingjar eru þó sammála um að það sé slæmt(!).

Í rauninni eru þeir engu betri en biskupsstofa, þeir eru bara hinum megin við línuna. Þetta eru öfgar í báðar áttir og mér var einu sinni kennt að allt væri best í hófi.

Þó leynast sannleikskorn þarna inn á milli. Ég held t.d. að það sé margt til í því að trúrækni Íslendinga fari minnkandi. Færri sækja kirkju nema við skírnir, giftingu, jarðarfarir og auðvitað á jólunum. Þess vegna er mikilvægt að spyrja sig hvort ennþá sé hægt að réttlæta að ein trú njóti sérstakrar verndar ríkisins. Flestir af mínum nánustu vinum trúa ekki á guð ogsumir af þeim hafa jafn vel andúð á Þjóðkirkjunni. Auðvitað er þetta ekki marktækt en ef Þjóðkirkjan hefði sannarlega jafn mikið fylgi og þeir segjast hafa ætti ég að þekkja fleiri trúaða á mínum aldri.

Prestur að nafni Þórhallur Heimisson skrifaði í Mogganum í dag pistil sem laut að trúarbragðafræðikennslu. Hann skrifaði að miðað við hin Norðurlöndin stæðum við höllum fæti þegar kemur að menntun í trúarbargðafræði. Eftir grunnskólann er næstum því ekkert kennt sem kalla má trúarbragðafræði á meðan menn þurfa að taka stúdentspróf úr þessu fagi víða annars staðar.

Út frá þessu er gróflega hægt að álykta að Biblíubeltið svokallaða í Bandaríkjunum kenni eingöngu kristni í skólunum sínum, en enga aðra trú og sér í lagi ekkert sem kallast „trúarbragðafræði“. Þetta leiðir óneitanlega af sér víðfræga staðalímynd um þröngsýnt hvítt hyski sem hefur afar afmyndaða og ósanngjarna skoðun til trúarinnar. Fólk með messíasarkomplex sem þarf að telja öllum trú um að þeirra trú sér sú eina rétta.

Trúleysingjar, sumir hverjir, geta líka verið haldnir þessu messíasarkomplexi. Þeir vilja bara ekki viðurkenna það.

Hvað gerist þegar sextán ára unglingur missir trúna og hefur engan til að ræða um það nema jafnaldra í sömu sporum eða bitrar greinar á netinu um hvað trú er órökrétt og blátt áfram hættuleg? Auðvitað hlýtur hann að öllum líkindum að enda á því að setja sig upp á móti trúnni. Fjögur ár í menntaskóla sem gæti upplýst fólk á viðkvæmum aldri um bæði kosti og galla trúarbragða held ég að gætu leitt af sér að unglingurinn sjái enga þörf í því að tilheyra öðru hvoru „liðinu“ heldur gerir það sem er svo mikilvægt að allir geri: Mynda sér sína eigin skoðun.

Þröngsýnar skoðanir, hvorum megin sem þær leynast, spretta út frá fáfræði. Aukin menntun í trúarbragðafræði leiðir af sér víðsýni og skilning og verulega rýrnun í landlægum heilaþvætti.

Fannst réttast að auglýsa þetta hjá mér, annars eru nánari upplýsingar hér. Endilega fjömennið, þið öll sem komist!

Ljóðakvöld Þórshamars

Frjádaginn/föstudaginn 14. desember 2007
Kl. 20:00
Glætunni, Aðalstræti 9 101 RVK leit í símaskránni
Ókeypis inn, ekkert aldurstakmark

Fríir einblöðungar til handa fjöldanum...

Fram koma:
Kristján Sigurðarson
Jökull Arnarsson
Jón Þór Sigurleifsson
Gunnar Þórólfsson
Víngnir pÁ fer með ljóð og fremur gjörning

Sérlegir gestir:
Sindri Freyr Steinsson
Tumi Ferrer
og leynigestir
Opinn hljóðnemi á eftir dagskrá

Ég held að nú sé ráð að slaka á og njóta lífsins. Hinni æðstu spurningu hefur nú loks verið svarað.

Ég er farinn að sofa.

MH opinberlega orðinn dópistaskóli

Bæði Mogginn og 24 Stundir hafa hringt í okkur, ritstjórn Beneventi, og spyrja okkur nokkurra spurninga varðandi könnun sem við birtum í blaðinu (kom ferskt úr prentun síðasta föstudag). Könnunin var afskaplega hefðbundin í alla staði og var hönnuð af Andreu, verðandi ritstjóra þessa málgagns okkar kæru MH-inga. Áfengis- og eiturlyfjaneysla nemenda við skólans virðist hafa vakið einhverja athygli: Tæplega helmingur fjórðaárs nema hafa prófað eiturlyf og réttrúmlega helmingur nýnema játar að vera byrjað að drekka áfengi. Hefur rektor skólans meira að segja látið það hafa eftir sér að könnunin sé óvísindaleg og ómarktæk.

Af hverju vilja blöðin fjalla um þetta þá?

Ég er með kenningu. Eða kannski meira tilfinningu. Eins konar eðlisávísun. Eitthvað hljóta blaðamennirnir að skynja varðandi könnunina sem útskýrir að þeim finnist þetta frásögu færandi.

Nemendur eru ófeimnari við að segja jafnöldrum sínum hvað þeir hafa gert og hvað ekki. Þessi tími í hvers manns lífi gengur meira og minna út á það að hafa reynslu af framandi hlutum, því slíkt er eðli þeirra sem vilja líkjast þeim fullorðnu meir. Svo að það sé á hreinu tilheyri ég einni hópnum nemandi, ekki einhver hrokafull afatýpa sem er að reyna að sálgreina yngri kynslóðina. Mál- og skoðanafrelsi er hvergi skýrara en á jafningjagrundvelli og á góðum stundum er hægt að greina það innan veggja Menntaskólans við Hamrahlíð.

Staðreyndin er sú að Málgagn Nemendafélagsins við skólann (þ.e. fólk á sama aldri og á svipuðum stað í þroska) var á bak við könnunina, ekki t.d. einhver gæji frá SÁÁ. Ég held að það hljóti að hafa áhrif á hreinskilni svarenda og þar með niðurstöður að einhverju leyti. Alveg eins og við eigum auðveldara með að viðurkenna fyrir vinum okkar en foreldrum ef við stígum feilspor. Í okkar huga eru foreldrar líklegri til að dæma en það sem við þörfnumst er skilningur og úrræðasemi vinarins. Könnunin var auk þess nafnlaus svo ekki var hægt að benda á einn nemanda og stimpla hann sem dópista. Kemur sér vel. Hitt er svo annað mál að nafnleynd getur aukið líkur á því að einhverjir grínistar taki sig til og sendi frá sér bullsvör.

Ég vona innilega að könnunin hafi ekki orðið fyrir barðinu á því. Það getur einungis orðið til þess að fólk líti í hina áttina og telji sér trú um að litlu englabossarnir í menntó séu ennþá jafn saklausir og þegar þeir skriðu kámugir út úr móðurlífinu og orguðu af lífs og sálarkröftum eftir hlýju móðurinnar sem mun alltaf vernda þá gegn því illa í heiminum.

Persónulegur pirringur látinn í ljós með hjálp örsögu

Pési vaknaði morgun einn við að síminn hans hætti ekki að tísta. Innbyggða vekjaraklukkan var búin að láta hann vita af því í hartnær tuttugu mínútur að klukkan var orðin sjö. Pési er, eins og flestir Íslendingar, óviðræðuhæfur á þessum tíma dags. Eftir að hafa klætt sig og tekið til nesti og skólagögn staulast hann inn í eldhús. Með hreyfingum sem minna á uppvakning nær hann sér í bolla, fyllir hann af kaffi og sötrar varlega en af áfergju.

Kaffið er ekki byrjað að gera sitt gagn þegar Pési stendur í hnipri inni í strætóskýlinu. Þegar vagninn hefur stansað við fætur hans og dyrnar opnast gengur Pési inn þungum og klunnalegum skrefum og hendir smámynt í baukinn fyrir framan bílstjórann. Bílstjórinn biður Pésa um skilríki en afsakar sig í sömu andrá. „Ég hélt að þú hefðir sýnt skólakort.“

Um leið og Pési settist niður fann hann kunnuglega lykt sem betra væri að vera án rétt í morgunsárið. Pési hafði þó vaknað með agalega stíflu í nefinu og varð því að anda með munninum. Óþefurinn var slíkur að hægt var að finna hann þrátt fyrir það og lá við að Pési kúgaðist. Hann gretti sig og leit undan í von um að geta snúið sér undan ógeðslegu svælunni en auðvitað virkaði það skammt.

Hann leit til hægri á upptök stækjunnar: Lítill strákpatti með hor í nös að gæða sér á harðfisksflaki. Flakið var ílangt og hlandgult svo það gat naumast verið þorskur. Kannski steinbítur.
Pési fylgdist með barninu kjammsa á harðfisknum. Það var algjörlega grunlaust um það gríðarlega tillitsleysi sem það sýndi með því að narta í þetta þar sem allir gátu séð til, en ekki í lokuðu og helst loftþéttu rými þar sem harðfisks á alltaf að vera neytt! Ef fólk kæmi sér saman um að éta harðfisk á það að minnsta kosti að bjóða fólki valkost um að geta farið eitthvað annað.

Enda var þetta blessunarlega bara pjakkur.

Pésa tókst að leggja þennan pirring til hliðar þegar í skólann var komið. Dagurinn í dag hefði getað verið dagurinn fyrir viku með fáeinum tilfæringum. Hringt var inn í tíma eftir nestishlé. Próf í stærðfræði. Þrátt fyrir að vera óskiljanleg brýtur þetta fag upp hugsanaganginn. Skemmtileg tilbreyting frá tungumálanámi og öðru sem krefst þess að maður þurfi að tjá sig og hafa skoðanir. Stærðfræði einfaldlega er. En ekki í dag. Sama lyktin og herjaði á vit Pésa fyrr í morgun sveið innan í stífluðum nösum hans. Hann leit snöggt til hægri og horfði hatursfullum augum á sökudólginn sem var í þann veginn að slíta sér aðra flís af harðfisknum á meðan hann leysti prófið. Einbeitingunni þvarr til muna og Pésa sást yfir klunnalegustu smáatriði í einfaldasta bókstafareikningi. Þegar helmingur tímans var liðinn var Pési enn á fyrstu blaðsíðunni og hafði klúðrað öllum dæmunum. Svitaperlur tóku að myndast á enninu á honum. Ekkert komst að í hugsun hans nema þessi bannsetta lykt.

Pési var fyrstur til að skila prófinu áður en hann rauk út úr stofunni, eins langt fjarri stofunni og hægt var. Hann langaði til að öskra og reyta af sér allt hárið. Hann langaði til að taka harðfisksræksnið og troða því upp í kokið á stráknum sem truflaði hann. Hann langaði heim undir sæng og fara í fósturstellingu.

Hann langaði til að grenja eins og daginn sem honum var þrýst út úr paradís til að lifa í kaldri veröld sem hefur ekkert að bjóða nema grimmd og tillitsleysi.

Hending undir lok ljúfsárrar helgar

Ort milli spýjukasta á Hverfisbarnum föstudagskvöld um tíuleytið (afar ófullkomin dróttkvæð vísa):

Sumbl umlar bumba,
Berserkr út vill iðra.
Mjöðr flæðir fjaðrléttr,
Niðr bringu og vanga
Slefr úr skeggi lekr.

Útskýringar:

Sumblbumba: bjórvömb
berserkr iðra: magakveisa

Örlítill prósi

Læða lagði yfir dalinn og döggvaði blómið og grasið. Syfjan herjaði á litlu börnin og þögnin var allsráðandi. Sólin seig og hvarf bakvið fjallgarðinn og roðinn litkaði þokuslæðuna. Steggjapari brá fyrir, svamlandi í fjörunni, sem tíminn skreytti eitt sinn með skeljum og fögrum steinum. Skrækir í kríu fléttuðust saman við seiðandi óm sjávarins. Við klettahamrana lá strákur á maganum risinn upp við dogg, máttlaus, sveittur og með bremsufar á brókinni. Föl bunan úr kjaftinum fossaði út úr honum og fýlarnir flugu undan vellunni með hraði. Einn þeirra er efst bjó svaraði í sömu mynt og hitti strákinn í andlitið svo af honum lagði fúl lýsislykt í bland við súru stækjuna úr honum sjálfum. Strákurinn kreppti með annarri höndinni utan um græna glerflösku með svörtum miða á, sem fyrr um kvöldið var full af glærum og kynngimögnuðum vökva. Í hinni var lufsa af kæstum hákarli, tyggðum til hálfs. Honum fannst eins og þindin færi út sömu leið, þvílíkan herping hafði hann aldrei fundið fyrir. Enn gutlaði upp úr honum í hóstaköstunum og við það kúgaðist greyið og byrjaði aftur á nýjan leik. Hópur sílamáva gargaði langt fyrir ofan drenginn og dritaði til hans. Nú var gaman.

Hann lagðist á grúfu í grasið og leyfði sjávarniðnum að umlykja vitund sjálfsins. Í fjarska heyrðist fótatak í Jensínu, vinnukonu í sveit skammt frá, sem staðnæmdist við hægri síðu piltsins og kraup á kné. Hún lagði hönd á hár hans og jesúaði sig í innsoginu yfir veslings aumingjanum. Með kröftugri og þaulæfðri hreyfingu, sem ekki var við að búast hjá svo roskinni konu, vippaði hún honum yfir öxlina á sér og kjagaði í átt að bænum. Er heim var komið kraup hún niður og lagði vesalinginn á rúmið, undir höfuðið setti hún svæfil og ullarteppi yfir. Faðir hans rumskaði og settist loks upp við vegginn gengt honum. Hosurnar löfðu af fótunum til hálfs út fyrir rúmbekkinn. Hann ræskti sig og saug af miklum krafti upp í nefið, smjattaði örlítið. Að lokum heyrðist kunnuglegt kokhljóð. Hann dæsti eins og menn gerðu gjarnan eftir að hafa fengið í aðra tána. Augu hans beindust að syni sínum, þvölum og ókyrrum, með lokuð augun.

„Stalst hann í brennivínið helvískur. Ja nú veit hann betur.“ sagði hann og sneri sér að Jensínu. „Gefð'onum eitthvað að éta, svo hann spýji einhverju.“

Jensína tók til þrumara og smjör en einnig var til nýlagað kaffi því hún vissi að fólkið á bænum var hressara í bragði ef það vaknaði við ilminn af því. Hún hellti í bolla handa honum og bað hann að reisa sig svo hann gæti tekið við honum. Er hann tók bollan báðum höndum fann brennandi ylinn undan kaffinu stakk Jensína upp í hann rúgbrauðinu beið þess að hann beit. Smjörið leitaði í munnvikin á meðan hann smjattaði. Kjálkarnir sigu þegar hann var búinn að kyngja. Orkan í vaxandi kroppnum þraut fyrir löngu síðan. Strákgarmurinn hengdi haus og leyfði nýtuggðri saðningunni að streyma niður á bringuna. Slefið dinglaði af vörum hans er hann leit í gaupnir sér og skyrpti. Agnarsmátt og dauft rop kom í kjölfarið. Syfja herjaði á skynjunarvit hans og allt varð að lokum svart.

ÓEMMGÉ [óendanlegur fjöldi upphrópunarmerkja]

The Mars Volta eru að spila á Vega í Kaupmannahöfn 22. febrúar.

Ég þangað!

„Háa skilur hnetti himingeimur“

Í dag hefði Jónas „okkar“ Hallgrímsson orðið 200 ára gamall. Eins og oft vill verða um goðsagnir eins og hann breytist almenningsálit á honum með svipaðri reglufestu og nærfataskipti. Ennþá heyrist í einum og einum sem telur Jónas hafa verið fátt annað en róni og bullari, en sú er röddin háværari sem líta á hann sem eitt mikilvægasta og merkasta skáld sem ritaði á íslensku. Dagur íslenskrar tungu er núna orðinn að fánadegi og fjölmiðlarnir skapa heilu þemun í blöðunum sínum til að heiðra minningu Jónasar.

Flestir þekkja þá tilfinningu að finnast fyrirmyndir sínar vera óflekkaðar og að einhvernveginn hafi þær fæðst í þeirri fullkomnu mynd sem þær birtast. Það er aðeins til hið eina Nóbelskáld í okkar huga, alveg eins og það hefði enginn annar en snillingur á borð við hann Jónas getað ort „Ferðalok“. Þjóð elur þessa ekki manngerð af sér nema einu sinni á mannsævi.

Það virðist líka vera ákveðið mynstur sem ákvarðar hvað verður sígilt og hvað ekki. Velvild skáldsins gagnvart landi og þjóð er mikils metin, eins og hneigðin til að koma henni til bjargar ef hætta steðjar að. Þetta seinna atriði gerir skáldið reyndar heldur óvinsælt í samtíma sínum. Þess vegna felst ákveðin fórnfýsi í þessari gjörð sem óvíst verður endurgoldin eftir daga þess.

Þessi hugmynd er auðvitað ekki algalin. Vissulega standa örfáar manneskjur uppi sem ódauðlegar hetjur og bjargvættir íslenskunnar og eiga þau heiður skilinn. Hugmyndin gæti þó dregið kjarkinn úr sumum sem vilja svala tjáningarþörf sinni með sömu aðferðum og forverar sínir og e.t.v. krydda upp á þær eða fara nýjar leiðir.

Gleymum því heldur ekki að ekkert skáld skilar frá sér meistaraverki í fyrsta uppkasti. Bak við þau er ógurleg vinna og tel ég það miklu heldur aðdáunarvert að leggja í slíka vinnu heldur en nokkurn tímann hugsa mér það að Jónasi tókst að skrifa öll sín bestu kvæði án þess að fipast eða eyða aukateknum pappír eða bleki.

Því er það eins og með svo margt annað: Sá stendur uppi sem sigurvegari sem hlúir að sköpun sinni þar til hún er fullgerð. Annað er það nú varla.

„The noose is on the loose“

Ég vaknaði í dag óvenjulega snemma því ég þurfti að mæta í skólann um átta leytið. Venjulega þarf ég að mæta um níu í allra fyrsta lagi og þess vegna var ég allóhress svona til að byrja með. Ég dreif í mig morgunmat í miklum skyndi og hellti kaffi í bolla sem ég sötraði á meðan ég vafraði aðeins um á veraldarvefnum. Pabbi leit yfir öxlina á mér og sagði síðan: „Tékkaðu á Skapari.com. Það má nú segja að það hafi vakið mig endanlega til vitundar svona í morgunsárið. Auðvitað hlaut að vera einhver hópur Íslendinga sem aðhylltist ný-nasisma, annað væri bara skammarlegt sakleysi í mér. Mér blöskraði samt þegar ég varð vitni að haturslegum og blátt áfram ógnandi orðbragði þeirra sem halda uppi síðunni. Um tíma var ég orðinn hræddur um eigið öryggi...

Ég ætla nú ekki að fara mörgum orðum um hvað mér finnst um síðuna fyrir utan augljósan gunguhátt. Í gríð og erg er fólki mismunað og kallað ófögrum nöfnum, stjórnarskrárbundið málfrelsi er fótum troðið og á aðalsíðunni er skýringarmynd sem sýnir hvernig á að binda hengingarsnöru. Dorrit er kölluð „júðakerling“ og Ólafur Ragnar forseti er „kynþáttasvikari“. Hvergi sér maður nafn greinahöfunda(r), en hægt er að beina skoðunum sínum til þeirra gegnum emailið skapari88 [hjá] yahoo [punktur] com (Nei, þetta er víst ekki fæðingarár þess sem heldur uppi síðunni, heldur þýðir 88 HH eða Heil Hitler, þar sem H er áttundi stafurinn í stafrófinu). Ómögulegt reynist að finna fólkið á bak við síðuna fyrir utan að síðan er hýst hjá PrivateWebHosting.org en slagorðið þeirra er eftirfarandi:

A private membership organization for straight, white, non-jews.

Í stuttu máli eru þetta manneskjur sem eru með sterkar skoðanir og vilja láta taka sig alvarlega án þess þó að þurfa að birta nöfn sín. Meiri hetjurnar! Hollusta þeirra gagnvart málstaðnum er aðdáunarverð. Hitler fór aldrei leynt með sínar skoðanir. Hann sat inni fyrir þær og gat líklega útfært það sem eins konar píslargöngu. Ég vona bara að ástandið í heiminum verði ekki slíkt að menn sem líta á kynþátt sinn sem trúarbrögð(!) muni ná að hafa einhver áhrif hér. Þann hluta mannkynssögunnar vil ég alls ekki upplifa né sjá í mínu lifanda lífi.

En eins og staðan er núna þarf enginn að skíta í buxurnar yfir þessu...

Önnur sería af Kallakaffi!

Nú þegar RÚV hefur þegið þessar líka fúlgur fjár frá Björgólfi er vart hægt að komast hjá því að spyrja hvað sé framundan í íslensku sjónvarpsefni. Langt af hefur meginþrýstihópur þessarar stofnunar verið ríkið sjálft svo óneitanlega er hér hægt að tala um nýja og ferska strauma en má fólk deila um það hvort vindáttin sé heillavænleg.

Útvarpsstjóri sagði í Kastljósinu að fjárframlög Björgólfs bæru ekki á neinn hátt með sér skuldbindingar af nokkru tagi. Peningunum mætti RÚV eyða eins og þeim hentaði við gerð nýrra sjónvarpsþátta. Björgólfur kæmi ekki nálægt framleiðslunni að neinu leyti öðru en að kosta hana. Miðað við frásögn Fréttastofu RÚV angar örlæti hans af engu öðru en hreinni gæsku og velvilja. Umfjöllunin er hættulega einhliða, enda er RÚV á heimavelli og því fyrst með fréttirnar og passar því upp á að sýndar séu allar hliðar málsins. Mönnum er ekki veittur tími til að kanna staðreyndir né velta vöngum. Þess vegna kom það alls ekkert á óvart þegar Páll Magnússon útvarpsstjóri sest gengt talsmanni Hollvinafélags Ríkisútvarpsins, Þorgrími Gestsyni. Öryggi og mælska fyrrnefnds ræðumanns kemur hinum seinni svoleiðis úr jafnvægi að hinn almenni áhorfandi spyr einskis frekar og dæmir málið útrætt og fljótt afgreitt.

Tíminn verður því að leiða það í ljós hvort Páll finni sig knúinn til að klóra Björgólfi á bakið í náinni framtíð. Með þessum peningi gæti hann t.d. haldið lífinu í Spaugstofunni í stað þess að lóga þessu gamla og tannlausa hundsóféti og gefa yngri og frumlegri grínurum löngu verðskuldað tækifæri. Fyrir afganginn af peningunum gæti hann látið framleiða aðra þáttaröð af Kallakaffi og aðra meinlausa ófyndni sem passar upp á að gera ekki á hlut neinna „velunnara“ Ríkisútvarpsins.

...og byrja!

dæmigert að standa á gati þegar rita á fyrstu færsluna.